ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းဒဏ္ အဆိုးဝါးဆံုးခံခဲ့ရေသာေဒသမ်ားတြင္ ညဥ့္နက္သန္းေခါင္အခ်ိန္၌ လယ္ကြင္းမ်ားထဲမွ အသံမ်ားကို ေက်းရြာသားမ်ား ၾကားၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။
"ကယ္ေတာ္မူၾကပါ၊ က်ေနာ္တို႔ကို ကယ္ေတာ္မူၾကပါ" ဟု ထိုအသံမ်ားက ေအာ္ေနၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ ေက်းရြာသားမ်ားက လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးမ်ားသံုးၿပီး လယ္ကြင္းမ်ားထဲသို႔ ထြက္ရွာေသာ္လည္း ဘာမွ်မေတြ႔ၾကရဟုလည္း ဆိုသည္။
"ဒါေသသြားတဲ့လူေတြ တေစၦျဖစ္ၿပီး ေျခာက္ေနတာဘဲလို႔ က်ေနာ္ေတာ့ ယံုတယ္။ သူတို႔က မုန္တိုင္းထဲမွာေသတာ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေသတာမွ မဟုတ္တာ" ဟု ေမ ၂ ရက္ႏွင့္ ၃ ရက္ေန႔မ်ားက နာဂစ္ဆိုင္ကလံုး မုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရသည့္ ဧရာဝတီတိုင္း၊လပြတၱာၿမိဳ့နယ္၊ ပိႏၷဲကုန္းေက်းရြာသား တဦးက ေျပာပါသည္။
ဤသို႔ မေတာ္တဆအႏၲရာယ္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ၾကဳံၿပီး ေသဆံုးသြားခဲ့ရသူမ်ားသည္ မကၽြတ္မလြတ္ဘဲ သူတို႔ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္သူတို႔ အနားတြင္သာ တဝဲလည္လည္ ဆက္လက္ေနထိုင္ေနၾကသည္ဟု ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားက ယံုၾကည္ၾကသည္။
"ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းထဲ ေသသြားတဲ့ သူတို႔မိသားစုေတြ၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ သူတို႔အနားမွာဘဲ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္လို႔ အဲဒီလူေတြေျပာတာ က်ေနာ္ၾကားခဲ့တယ္" ဟု ရန္ကုန္တုိင္း ကြမ္းျခံကုန္းၿမိဳ့နယ္သို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည့္ လူမႈေရးလုပ္သားတဦးက ဆိုပါသည္။
"ဝိဥာဥ္ေတြဟာ ဘယ္မွမသြားဘဲ အသက္ရွင္ေနသလိုဘဲ သူတို႔ကေလးေတြအနားမွာဘဲ ေနေနတယ္"။
အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူ အမ်ားအျပားသည္ မိဘမ်ား၊ ကေလးမ်ား၊ ဥစၥာပစၥည္းမ်ား သူတို႔မ်က္စိေအာက္မွာပင္ ဆုံးရံႈးသြားခဲ့ရသျဖင့္ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားေနၾကသည္ဟု ဆိုသည္။
"ဒီဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းက အသက္မေသက်န္ခဲ့သူေတြဟာ စိတ္ဓါတ္အရ ေတာ္ေတာ္ထိခိုက္ ေျခာက္ျခားၿပီးက်န္ေနခဲ့တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ သူတို႔ကအသံေတြ၊ ပံုေတြ၊ အရာဝတၳဳေတြကို ျမင္ေနၾကားေနရတာလို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ သူတို႔ကုိေန႔ခင္းမွာ ၾကည့္ရင္ပံုမွန္ဘဲ။ ညေရာက္မွ သူတုိ႔ခ်စ္ခင္စံုမက္ရသူေတြရဲ့ အသံေတြၾကားရ၊ အရုပ္ေတြျမင္ရေတာ့တာ" ဟု ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသရွိ ဆိုင္ကလံုးဒုကၡသည္မ်ားကို ေစတနာ့ဝန္ထမ္း အကူအညီေပးေနသည့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ့မွ သမားေတာ္ႀကီးက ေျပာပါသည္။
"ဒီေတာ့ သူတို႔က ဝိဥာဥ္ေတြ၊ တေစၦေတြလို႔ ထင္ၾကေတာ့တာေပါ့" ဟု အဆုိပါဆရာဝန္ႀကီးက ေျပာသြားပါသည္။
ထိုသို႔ အသက္ရွင္လြတ္ေျမာက္လာသူမ်ား မိမိတို႔ေက်းရြာမ်ားမွ ၿမိဳ့ေပၚသို႔ အစားအစာႏွင့္ေရရေရးအတြက္ ထြက္ေျပးလာရခ်ိန္တြင္ အေလာင္းအမ်ားအျပား ေရထဲတြင္ ေမ်ာလ်က္ပင္ ရွိသည္။
တေစၦမ်ားသည္ သူတို႔ကို ေျခာက္ရံုသာေျခာက္၍ ဒုကၡမေပးႏိုင္ဟု ျမန္မာမ်ားက ယံုၾကည္ၾကသည္။
သူတုိ႔ေျပာေနေသာ တေစၦပံုျပင္တပုဒ္က ဤသို႔ဆိုသည္။ သူ႔မိသားစုမၾကည့္ရေသးဘဲ သူ႔အေလာင္းကို ယူသြားရေကာင္းလားဟု ဆိုကာ မိန္းမတဦးက သူ႔ကိုပါးရိုက္ခဲ့သည္ဟု စစ္သားတဦးက အိပ္မက္မက္သည္။ သူ႔မိသားစုက သူေသသည္ကိုအတည္မျပဳႏိုင္ခင္ လူအမ်ားေရွ႔တြင္ ကိုယ္လံုးတီးအဝတ္မဲ့ သယ္သြားသည္ဟုလည္း အဆုိပါအမ်ဳိးသမီးက ထိုစစ္သားကိုေျပာေသးသည္ဟု ဆိုသည္။
“အျပင္မွာ ေလေတြ တိုက္ေနသမွ်၊ ေကာင္းကင္ႀကီး တခုလံုး ေမွာင္မဲေနသမွ်၊ အေမ့ကို အျပင္ကို မထြက္ခိုင္းပါနဲ႔ သားတို႔ရယ္” ဟု မ်က္ရည္မ်ား စိုရႊဲေနေသာ ေဒၚဖြားစိန္က အကူအညီေပးေရး လုပ္သားမ်ားကို အသံတိမ္တိမ္ အက္ကြဲေနေသာ အသံျဖင့္ ေျပာသည္။
သူမသည္ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္သြားသူမ်ားအတြက္ ထားသည့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တျဖစ္လဲ ကယ္ဆယ္ေရး ေဂဟာ၌ ေနထုိင္ေနသူ ျဖစ္သည္။
အိမ္နီးခ်င္းတဦး၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ၇ ေပ ျမင့္သည့္ ဒီေရလိႈင္းဒဏ္မွ သီသီကေလး လြတ္ေျမာက္လာခဲ့သည့္ ေဒၚဖြားစိန္သည္ ယခု သူမေနသည့္ ကြမ္းျခံကုန္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အနားရွိ ေရကန္သို႔ သြားရန္ပင္ ေၾကာက္ေနရွာသည္။ ကြမ္းျခံကုန္းသည္ ရန္ကုန္ၿမ့ဳိမွ ၃၅ မိုင္ခန္႔ အကြာတြင္ တည္ရွိသည္။
သူတို႔ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မရေၾကာင္း အသက္မေသ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူ အမ်ားအျပားက မဇၩိမကို ေျပာျပပါသည္။ ကေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ညဘက္မ်ား၌ ေယာင္ယမ္း ေအာ္ေလ့ ရွိသည္ဟု ဆုိသည္။
“အဲဒီလို ျဖစ္ေနေတာ့ ေနာက္ေန႔မနက္ဆို ဒီကေလးေတြ ပန္းၿပီး ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီလို ပင္ပန္းၿပီး အားနည္းေလ၊ သူတို႔ အားနည္းေလ ျဖစ္တာေပါ့” ဟု မုန္တိုင္းဒဏ္ အဆိုးဝါးဆံုး ခံခဲ့ရသည့္ ေဒသတခုျဖစ္သည့္ ဘိုကေလးၿမ့ဳိမွ ဆရာဝန္တဦးက ဆိုပါသည္။ “အဲဒီေတာ့ ဒီကေလးေတြမွာ ကာလ ဝမ္းေရာဂါလို၊ ဝမ္းေလွ်ာဝမ္းပ်က္ ေရာဂါလို ကပ္ေရာဂါေတြ ျဖစ္ဘို႔ ပိုမ်ားတာေပါ့”။
ကြမ္းျခံကုန္းၿမ့ဳိသို႔ ဆန္ႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ား လႉဒါန္းရန္ သြားေရာက္ခဲ့သည့္ ရန္ကုန္သားတဦးက သူထိုၿမ့ဳိတြင္ လမ္းေပၚ၌ ထူးျခားစြာ သြားလာ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ မုန္တိုင္းေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သူမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။
ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ နႏြင္းမ်ား လိမ္းႀကံထား၍ မီးတြင္းမွ ထြက္ခါစ အမ်ဳိးသမီးတဦးသည္ သူ႔သား ၂ ဦး၏ အမည္မ်ားကို ေအာ္ဟစ္ ေခၚေနသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။
အလားတူပင္ “ေရေတြ လာေနၿပီ” ဟု ေအာ္ရင္း လမ္းေပၚတြင္ ေျပးလႊားသြားေနသူ အမ်ဳိးသားတဦးကုိလည္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ မည္သည့္ေရမွ် တက္လာေနျခင္း မရွိ။ ေနာက္အမ်ဳိးသားတဦးက တိုင္တလံုးကို ဖက္တက္ရင္း “တိုင္ေပၚတက္ႏိုင္ရင္ ေရေဘးက လြတ္တာပဲကြ” ဟု ေျပာေနသည္။
မုန္တိုင္းတြင္ မိသားစုမ်ား အိုးအိမ္မ်ား ဆုံးရံႈး၍ ဘဝ ပ်က္ခဲ့ရသူမ်ား၏ စိတ္က်န္းမာေရး ျပႆနာမ်ားကို ကုစားႏိုင္ရန္ လေပါင္း အေတာ္ၾကာ အခ်ိန္ယူရဦးမည္ဟု ရန္ကုန္ၿမ့ဳိတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ေဆးကုခန္း ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ စိတ္ပညာရွင္တဦးက ေျပာၾကားသြားပါသည္။ ကပ္ေဘး စီမံခန္႔ခြဲမႈတြင္ ျမန္မာ အစိုးရသည္ အသိပညာႏွင့္ အေတြ႔အၾကံဳ ခ်ဳိ႔တဲ့ၿပီး၊ အခ်ဳိ႕ေသာ ျပႆနာမ်ားမွာမူ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရး ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကို ဝင္ခြင့္ျပဳလိုက္ရံုႏွင့္ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္း သြားႏုိင္သည္ဟုလည္း သူက ဆိုလိုက္ပါသည္။
ဟိုင္းႀကီးကၽြန္းမွ အသက္မေသ က်န္ရစ္ခဲ့သူ တဦးကလည္း သူ႔အကိုသည္ ထမင္းလည္းမစား၊ စကားလဲ မေျပာဘဲ ငူငူႀကီးသာ ထုိင္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ အဆိုပါ သူ႔အကိုသည္ ေလေဘးတြင္ က်ပ္ေငြ တသန္းခန္႔ တန္ေသာ ငါးဖမ္းေလွ ႏွင့္ အိမ္ကို ဆံုးရံႈးခဲ့ရသူ ျဖစ္သည္။
“က်ေနာ့္အကိုက ပံုမွန္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ေတြေတြႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ ဘာမွလည္း မေျပာဘူး၊ ဘာမွလည္း ေမးလို႔ မရေတာ့ဘူး” ဟု သူက ဆိုပါသည္။
၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္ ဆူနာမီ ေရလိႈင္းႀကီး ရိုက္ခတ္အၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့သလို ယခုကဲ့သို႔ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခား က်န္ရစ္ခဲ့သူမ်ားအတြက္ စိတ္ေသာက ေလ်ာ့ပါးေရးစခန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ေပးသင့္သည္ ဟု အန္ဂ်ီအို တခုမွ ကၽြမ္းက်င္သူတဦးက ေျပာၾကားသြားပါသည္။ အဆိုပါ စခန္းမ်ားတြင္ အသက္မေသ က်န္ခဲ့သူမ်ားကို ေဆးကုသမႈ ခံယူေစရင္း အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းႏွင့္ ကၽြမ္းက်င္မႈ ပညာရပ္ အသစ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဝင္ေငြလည္း ရရွိလာၿပီး မိသားစုကုိလည္း ေထာက္ပံ့လာႏိုင္သည္။
“သူတို႔ကို လ်စ္လ်ဴရႈ ပစ္ထားလိုက္လို႔ အေျခအေနေတြ ပိုဆိုးသြားရင္ ေနာင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာင္တ ရေနရမယ္” ဟု အမည္မေဖၚလိုသူ အဆိုပါ ကၽြမ္းက်င္သူက ေျပာဆိုသြားပါသည္။
အသက္ ၃ဝ အရြယ္ ကြမ္းၿခံကုန္း ၿမ့ဳိသားတဦးက မုန္တိုင္းအတြင္း သူ႔မိန္းမကို ေသဆံုးေစခဲ့သည့္ လဲက်ေနေသာ သစ္ပင္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ငိုေနေသာ သူ႔ကေလးကို ေခ်ာ့ေနသည္။
“မငိုပါနဲ႔ ကေလးရယ္၊ ေမေမက သားကို ႏို႔တိုက္ဖို႔ ျပန္လာမွာပါ၊ အေဖလဲ မင္းအေမ ျပန္လာတာကို ေစာင့္ေနတာပါပဲ” ဟု ေရရြတ္ေနသည္။
